Seray Sayar LEVENT

Yok, bu sefer toplumun genel durumundan bahsetmeyeceğim zaten herkes her şeyi biliyor. Bu sefer çocuğu ilkokula başlayanların sesi olmaya karar verdim.:) Evet, evde daha çok anne-babaların feryadıdır “çıldırmaya az kaldı!” diyerek, çocuklarına yazı yazdırmaya çalışırlar. Şimdi “e” harflerine geçtik ve oldukça zorlanıyorlar. Bütün bunlar sizin çocuğunuzun tembel oluşundan ya da ödev yapmak istememesinden değil, öncelikle bunu bilmek gerek. Bugün ailelere önce gelişim yaşlarını ve hangi harflerde neden zorlandıklarını yazmak isterken, bir de eğitimden bihaber okul öncesi kurumların övünerek “anasınıfında okutup yazdırıyoruz” övünçlerinin çocuklara nasıl zarar verdiğini, yazmak istiyorum. Önce bir güzel okuyun ve çocuklarınızı sıkıştırıp durmayın, her şeyin vakti ve zamanı vardır. Nasıl ki din eğitiminin vakti ve zaman varsa bu da aynıdır. Hoş benim ülkemde neyi zamanına bıraktık ki? Neyse fazla dağıtmadan mevzuya geçelim. Şimdi, çocuklar genellikle 2-3 yaşlarında ilk harflerini ç

Son yıllarda okul öncesi dönemi çocuklarına ısrarlar dini eğitim verme çabası var. Bunun için de kreşler açılmaya ve çok güzel bir durummuş gibi de aileleri teşvik edecek davranışlar sergilenmeye devam ediliyor. Bilimden uzak, insan gelişimi sürecinden bir haber olan bu durumu anlamakta zorluk çekiyorum. Zira biz Allah’ı seven, inançlarına sahip nesiller mi, yetiştirmek istiyoruz, yoksa ondan korkan ve korktuğu için de türlü hatalar yapan bir nesille mi, ihtiyacımız var. Bunu çözmekte zorluk çekiyorum. Bütün eğitimciler, gelişim uzmanları bilir ki her çocuk gelişimin bir evresi vardır ve bu denenmiş sınanmış kesin bilgilerdir. Nasıl ki siz 6 aylık bebeğin ana karnından çıktığında öleceğini biliyorsunuz, nasıl ki ekinin sararmadan biçilmeyeceği kesin bilgidir, bu durumda tıpkı aynıdır. Çünkü zamansız yapılan her iş yarar yerine zarardır, tabii ki niyetimiz zarar vermek değilse? Siz daha somut kavramla, soyut kavramı bilmeyen, görmediği her şeyden korkan, zaten dünyayı anlamaya

Neden insanlar iyi veya kötü olmak zorundadır? Bir toplumda vicdan ve ahlak çöktüğünde toplumun kaderi yok olup gitmektir. Elbette ki gidiş, toplumun değerlerinin, öz benliğinin, inandıklarının gidişidir ve bu kültürel miras olarak toplumun yapısını olduğu gibi değiştirir. Aslında insan evladı var olduğu günden bu yana kötülük ve iyiliğin arasında kalmış, nedense kolay olanı kötülüğü seçmiştir. Zira iyilik, iyi olma durumu gerçekten çaba isteyen ve bazı Âdem evlatları için zor bir davranıştır. Kaç, canlı gördünüz yavrusuna tecavüz eden? Kaç, canlı gördünüz ortada açlık ya da bir tehlike yokken birbirini parçalayan? Göremezsiniz, zira Âdem evladı bütün kötülükleri sırtlamış yoluna devam ediyor. Peki, nedir, bu iyilik kötülük? Neden bizler bu kadar kötü ve acımasızız? İyi ve Kötü Felsefesi İyi ve kötü arasındaki ayrım, insanlık tarihinin en eski felsefi sorularından biridir. Felsefi açıdan bu sorular, farklı düşünce okulları ve filozoflar tarafından çeşitli şekillerde ele alınmıştır:

Gürcistan’ın Batum kentinde liman meydanında sizi karşılayan, fotoğraflardan daha küçük, demirden teknolojinin yarattığı muhteşem bir görsel yapıt… Ali ile Nino heykeli… 10 dakikaya bir dönerek birleşen ve ayrılan hazin aşk hikâyesi… Bu yapıtın hikâyesini merak ederek yola çıktım. Aslında anlatmaya çalışacaklarım hüzünlü aşk hikâyesinden daha fazla. Şimdi Ali ile Nino neden şehrin ve hatta ülkenin sembolü olmuş ona bakalım. Ali ile Nino, Azerbaycanlı yazar Kurban Said'in 1937 yılında yayımlanan ünlü romanıdır. Roman, Azerbaycan'ın başkenti Bakü'de 20. yüzyılın başlarında, I. Dünya Savaşı ve Rus Devrimi'nin arka planında geçen bir aşk hikâyesini anlatır. Hikâyenin Özeti: Ali Han Şirvanşir, Azerbaycan'ın eski ve köklü bir Müslüman ailesinden gelen genç bir soyludur. Gürcistan'dan gelen Prenses Nino Kipiani ise Hristiyan bir Gürcü kızıdır. Ali ve Nino birbirlerine âşık olur ve bu aşk, onları hem kişisel hem de kültürel çatışmalarla dolu bir yola sürükler.