Seray Sayar LEVENT

Günlerdir bir dizi üzerine konuşup duruyoruz. Ben tarihi dinlemeyi çok severim. Nedense okumak zor gelir, hal böyle olunca gördüğüm bütün tarihi dizileri, filmleri takip etmeye çalışırım. Şakir Paşa Ailesi de bunlardan biri… Bazen toplumun kaosundan, gelecek kaygısından uzaklaşmak gerekiyor, zira yaşadığımız hiçbir şey kolay değil, sorunlarla başa çıkmak için bazen aklımızı dağıtmaya ihtiyaç duyuyoruz, mesela pazar günleri en sevdiğim… Magazin programları, boş boş ekrana bakmak bana iyi geliyor… Eğer böyle yapmazsak inanın iki gün de akıl melikelerimizi çoktan yitirmiş oluruz. Gelelim bu meşhur aileye… Gerçek bir hayat hikâyesi olduğu ve senaryonun torunların kitaplarından uyarlandığı söylenmişti. Evet, gelin kayınbaba ilişkisinde ben de “keşke üstün körü geçselerdi ”diye düşünmeden edememiştim, zira zaten bu tür çirkinliklerle en üst seviyeye çıkmış bir toplum dinamiği varken, bu tür gerçeklerle de doğallaşması endişelendirmişti beni… Bir şekilde bu olay gündem oldu. E.. be...

Bu sefer kendi şehrimin derdini paylaşmak ve belki de diğer şehirlerde de yaşanan anlamsız kentsel dönüşüm rantını yazmak istiyorum. Aslında bütün belediyelerin neden bu kadar acımasız olduklarını da merak etmekteyim. Ben doğma büyüme köyü kasabası olmayan yegâne kalan Adana yerlisiyim. Ecdatları sonradan gelmemiş, yüzyıllardır aynı topraklarda Mezopotamya döneminden bu yana yaşamış nadir kalan ailenin torunuyum. Anlayacağınız 54 yıllık yaşamımdan dolayı geçmiş yerleşim tarihini iyi bilirim. Bizim buraları deprem bölgesidir. Bu yaşıma kadar dört büyük deprem gördüm. Aslında buraları dört kat ve daha aşağı izinli yerlerdi. Gel zaman git zaman koca koca binaları diktiler. Birileri çarpık kentleşmeye ve olmaması gereken işlere izin verdi. Zamanın berinde tarlaların, bağ diye kullanılan yumuşak toprakların üzerine bina dikilmesine izin verirken Seyhan ve Ceyhan nehir yataklarının kapanmasına da göz yumdular ve o yüzyılın felaketi denilen depremde çok canlan yandı, çok evlerin ocağı sönd...

Arada bir mutlu olacağımız günlerin olması sanki biraz içimizi ferahlatıyor ya da ben öyle olmasını arzu ediyorum. Bunca fenalığın, kötülüğün arasında… İnsanız, azıcıkta mutlu olalım yahu… Hepimiz farkındayız… Bizim kültürümüz değil, hepimiz farkındayız… Kapitalizmin getirdiği sonuçlar… Ancak sevmek… Sevdiğine kıymet vermek… Bütün bu duyguları ifade etmek adına bir günü kutlamak… Kime zarar…? Artık, sevgisizlikten, itilip kakılmaktan, geleceğimizi, devlet mesellerini düşünmekten, toplum olarak zombiye dönüşmedik mi? Varsın bugün de gâvurun icadını kutlayalım… Aslında sevgililer günü herkesin bildiği üzere anma günü… Ne ilginç değil mi? Hüzünlü bir günü bile mutlu bir güne çevirmeyi becermişiz. Peki, bir daha hatırlayalım neydi bugünü özel kılan? Sevgililer Günü, her yıl 14 Şubat’ta kutlanan ve aşkın, romantizmin ön plana çıktığı özel bir gündür. Sevgililer, eşler ve hatta yakın arkadaşlar bu günü birbirlerine olan sevgilerini göstermek için hediyeler vererek, özel etkinlikler düzenl...

Şimdi diyeceksiniz ki “hangimiz normaliz ki?” Elbette ki normal olabilmek için gerekli koşulların var olması gerekir. Bu mümkün mü? Biraz zor… O halde bu kadar zor bir yaşam sürerken hiç olmazsa doğurduğumuz evlatlarımızı nasıl normale yakın yetiştireceğimizi bilmemiz gerek ki büyüdüklerinde en azından daha az anormal olsunlar… Çocuk gelişimi üzerine yazı yazarken inanın kendi kendime tebessüm ettiğim çok olur. Zira bu çocukları yetiştiren biz ebeveyn, normal miyiz ki… Ben hep “öyle yapalım, böyle yapalım” diye yazıp duruyorum. Önce bizlerin bir normalleşmesi gerekmiyor mu? Yine de bir eğitimci ve anne olarak ben vazifemi yapmaya, vicdani huzurum için yazmaya devam ediyorum. Peki, bu çocukların yaşadığı öfke ve davranış bozukluklarının nedenleri nedir? Şimdi sizlerle bunu paylaşıyorum. Çocuklarda öfke ve davranış bozuklukları, çeşitli biyolojik, çevresel ve psikososyal faktörlerin bir araya gelmesiyle ortaya çıkabilir. Başlıca nedenler şunlardır: Biyolojik Faktörler: Genetik ...