Seray Sayar LEVENT

Beni Duyuyor musun? Bu devirde anne babaların sürekli hayıflandığı durum; “çocuk yetiştirmek çok zormuş, ben nasıl başa çıkacağım? “Gibi.. Gibi… Çaresizliklerini paylaşıp duruyorlar. Öncelikle, her devirde insan yetiştirmek büyük sorumluluk ve sabır gerektiren bir durum olmuştur. İnsan yavrusu, diğer bütün canlılardan farklı olarak büyüyene kadar her zaman bir yetişkine ihtiyaç duyar ki bu ihtiyaç hayatta kalabilmeleri için şarttır. Anlayacağınız, eğer bir evlat sahibi oluyorsanız bilin ki hayatınız boyunca yaşaması ve beslenmesi adına koca bir yükü sırtlamış durumdasınız. Evet, eğer çocuğunuza hayatla başa çıkma meziyetini öğretememişseniz, maalesef hep arkasını toplamak zorunda kalacak ebeveynler olarak yaşama devam edeceksiniz. Hatırlar mısınız, geçmişte basını oldukça meşgul eden bir durum olmuştu. Bir adam ölen annesinin yerine geçip onun maaşını almaya başlamış, ölümünü kimseye bildirmemişti. Peki, bu adam neden bu davranışı gösterdi sizce? Ya

“Size sesleniyorum artık işler değişecek!” Her toplumda ve her toplulukta mutlaka var olan sistemi bozma adına mutlaka birileri harekete geçer. Özellikle oturmuş ve adil bir sistem varsa, bu düzenden rahatsız olanlar toplaşır ve sistem içinde ne arıza varsa çıkartır. Bu durum bir ulus topluluğu da olabilir, bir sivil hizmet topluluğu ya da siyasi topluluk hiç fark etmez… Zira var olan düzen yavaş yavaş delinmeye başlar ve o topluluğun üyeleri önceleri bunu çok önemsemez, kendilerinden ve sistemden o kadar emindirler ki nasıl olsa yönetim kadrosu ya da toplum içindeki bireyler bunu fark edecek ve önlem alma gayretine gireceklerdir. Neden bilinmez ancak bizim toplumumuz uzun zamandır suskun, “aman bana bulaşmasınlar” düşüncelerini yoğun bir şekilde yaşarken, gerçekten fazla sebatkâr ve tembel bir toplum haline geliverdi. Ya da bütün bunların nedeni mental yorgunluk nedeniyle, “yansın mahalle ben saçımı tararım” moduna girmiş olmamızdan. Türk toplumunun he

Sıfır Atık ve Komposto… Herkese selam olsun… Hayat benim için oldukça hızlı akıyor, bilmem sizin içinde öyle mi? Ve hatta kafamın içine yetişemediğim günlerim çok, acaba yaş ilerleyince böyle mi, oluyor ya da kimsenin olmadığı, hiç bir mesuliyeti üstlenmediğim sadece kendimle bir tatile mi, ihtiyacım var onu da bilemiyorum? Y a da toplum olarak, takip edemediğimiz, sürekli aşağılandığımız, bir taht kavgasının içinde beynimiz sulandı ondan mı, bütün bunları hissediyorum? İşte, bunu da bilemiyorum… Ancak, her şeye rağmen hayatta güzel işleri, çabaları da duymak… Sanki bizi umutlandıran, yaşama tutunmamızı sağlayan en önemli değerler oluveriyor. Zira iyi insanlar bu hayatta… Ve gelecek nesiller için çabalamaya devam ediyor… Geçtiğimiz gün “Dünya Çevre Günü” idi. İnsanlar daha bilinçli ve coşkulu mesajlar verdiler bu yıl. Anlayacağınız İnsan evladı artık, taşın-toprağın, evin-arabanın yenmeyeceğini anlamış gibi… Her yerde “Sıfır Atık,”Yeşil Dünya ve Çevre