Dünün Ardından…

Dünün Ardından…

Dün babalar günüydü içimden yazıp çizmek gelmedi ve önemli bir de  siyasi tartışma vardı…

Eee babalar gününü sanal medya da kutlayıp durdular. Babası olmayanlar acılarını paylaşmaya çalıştı,en affili sözlerle gösterilerini yaptılar…

Siyasiler konuştu konuştu…

Sonra… Sonra ne oldu? Bilen var mı?

Ben artık yaşamın dördüncü evresindeyim.Bu espri sanalda döndü durdu, kaçıranlara sansürlü hatırlatma yapayım..1.Evre;Hayret 2.Evre; Gayret 3.Evre;Sabret ve son Evre;…..tret

Ocağımıza ateş düşmüş insanlar tek tek iş yerlerini kapatıyor en kötüsü yıllarını vermiş esnaflar kepenk kapatıyor bunca zaman neredeydiniz?

Kusura bakmayın da insana “hayırdır gardaş “ derler!

Ve nihayetin de her şeyini kaybeden insan son evreye geçer ve ….tret durumuna gelir…

Neyse siyasi yazı yazmamaya çalışıyorken vatandaş olarak arada bir klavyeme ve aklıma hâkim olamıyorum.

Sonuçta birileri konuştu birileri eleştirildi. Ülkemin insanı hala ölüm uykusundaysa konuşsan ne fayda, konuşmasan ne fayda. Ayrıca ne İstanbul’muş be… Hayat durdu.

Her ettikleri kelam insanların daha dibe girmesini sağlıyor, gerçi dip de kalmadı artık toprağın altına yavaş yavaş gömülüyoruz. Bataklığı kimsenin kurutmaya niyeti yok ve bize hala her şey yolundaymış gibi davranmaya devam ediyorlar….

Aslında ben de düşünmeye başladım sahi her şey yolunda da ben mi fark etmiyorum ya da öyle fakirim ki fakir fakir böyle düşünüyorum.

Neden mi? Bu kanıya vardım.

Diğer illeri bilemem ancak içkili ve içkisiz lokantaların her gün dolup taştığını Adana'da görünce ve hatta hala milyon liraya marka kıyafetlerin satıldığına tanıklık edince…

Yok yahu! Ben fakirim diyorum….

Neyse, benim gibi fakir fakir düşünenlere  selam olsun! Deyip şu meşhur babalar gününe bir giriş yapayım artık.

Babası, anası olanlar mutlu mesut hele evlatlık, onlarda analık babalık görevlerini layıkıyla yapıyorlarsa…

Ama kurban olayım, artık yüz yıl geçmiş ana babamızın üzerinden ajitasyon yapmayı bırakalım.

Elbet,  ata önemli kimsenin acısı unutulmaz ama   adam  kırk yaşına gelmiş, babası seksen , doksan yaşında ölmüş, Allah rahmetini esirgemesin de onlara ağıtlar yakılıyor ya…

İşte, o zaman bütün bunları okuyunca sanki bana küfür ediyorlarmış gibi geliyor, çünkü hiç samimi değil.

Edin duanızı hangi dindenseniz , gidin kabrine Allah’tan af dileyin hayırlarına bir şeyler yapın ama dönüp daha bebecikken atalarını kaybedenlere haksızlık etmeyin, olmuyor? Kıyafet bol geliyor. Bunu yapanların çoğu da daha bir gün mezar ziyareti bile yapmamış ve geri de kalanı bir kere  arayıp sormamışken… Vallahi samimi olmuyor.

Bari bunu da dostlar alış-verişte görsün durumuna getirmeyin.

Ha… Babası ölenlere hiç bir şey olmuyor bu arada bunda rahat olun.Babasız iki evlat büyüten ve babasız büyüyen bir insan olarak garantisini verebilirim.

Analarımızın başına bir iş gelirse işte o zaman halimiz duman aklınız da olsun.

Geri de kalan atalarınıza sahip çıkın da Huzur Evleri dolup taşmasın!    

Babasız büyüyen bir kız çocuğunun duygularını size ancak aks ettirebilirim. 

En belirgin özelliğimiz hep hayal ettiğimiz baba figürü olacak insanlarla hayatımızı geçirmek isteriz, yani korunup, kollanıp, gözetilmek. Sonra yaşamın için de tek başına var olduğunuz için güçlü dururuz, bunu özellikle yapmayız çünkü güveneceğimiz sadece kendimiz ve anacıklarımız vardır. Ailemize sahip çıkmaya çalışırız. Yaşamın için de erkek gibi düşünmeye başlarız,var olup erkek egemen toplumda yok olmamak için.

Elbet gidenlere üzülürüz ama işe yaramaz bir babamızın olmasından ziyade(çünkü öyle bir olasılık da her zaman vardır) ölmüş bir babamızın olmasından dolayı şükrederiz. 

Ha olmuş olsalar ne olurdu?

İnanın olmayan, hiç yaşamadığınız bir duyguyu içselleştirmek çok zor. Kim bilir? Belki kendimi daha mutlu,daha güven de  hissedebilir ve hayal ettiğim baba figürünü aramazdım.

Dedim ya bilmediğiniz bir duyguyu içselleştirmek çok zor.

O yüzden bilmem kaç yaşına gelip, bilmem kaç yaşında babasını kaybetmiş arkadaşlarım bırakın artık ajitasyon yapmayı. Mutlu olun çünkü onlarla geçirmiş olduğunuz uzun bir süre var ve anılarınız da hep sizinle…     

Erkeklere gelince oğullarımdan biliyorum çok iyi aile babası olacakları kesin, çünkü onlara anlattığım baba figürüyle büyüdüler. Yani anlayacağınız biz şanslıyız…

Siz de şanslı olduğunuzu hiç unutmayın olur mu?

“Şans bunun neresinde?” Demeyin anaları hala yaşayan herkes şanslıdır. 

Ana, hem analık hem de babalık yapar ama baba her ikisinin yerini tutmaz aklınızın bir köşesin de kalsın…

Son söz; Sanal da yazıp çizme yerine geri de kalan atalarınıza sahip çıkın bu hayattan göçüp gidenlerinize de iyilik, güzellik ve dualarınızı esirgemeyin….

Allah hiç kimsenin bir kanadını kırmasın.

Yaşayan ebeveynlerimize Allah'tan  uzun ömür, vefat edenlere de rahmet dilerim….

Şimdilik her zaman olduğu gibi hoşça kalın, akıl ve beden sağlığınızı korumaya çalışın!